یکی‌ به من بگه چه خاکی به سرم بریزم؟!؟!؟!!؟؟

یه اصطلاح خارجکی هست که میگه:

WOW!!!!

آدم گاهی یه چیزایی میبینه، میخونه، میشنوه... که کف می‌کنه!!

تورو خدا یکی‌ به من بگه چه خاکی تو سرم بریزم!

یکی‌ هست عاشقانه دوستش دارم. اونجوری که مادر، دخترشو دوست داره. عاشقانه، بی‌ قیدو شرط.

همیشه به هم میگفتیم که برا هم خیلی‌ عزیز هستیم، برام عزیز بود هنوزم برام عزیزه، میگفت نزدیک ترین دوستشم، می‌گفتم از صمیم قلب دوستش دارم، میگفت فکرشم نمیتونه بکنه یه روز دوستیمون از دست بره، می‌گفتم هر کاری هم بکنه بازم دوستش دارم، حتی وقتی‌ ازدواج کردو یک ماه (شایدم 2 ماه) بعد از ازدواجش بهم خبر داد که “با فلانی‌ عقد کردم”!!!!! نه از علاقم بهش کم شد نه عزیز بودنش کم شد و همچنان عاشقانه دوستش دارم. اما...

اما اون دیگه منو دوست نداره! میگه دورو برم پر از دوستای دیگه هست که اونا رو بهش ترجیح میدم. میگه:

“واقعا متاسفم برای خودم از اینکه دوست چند سالم عوض احترام گذاشتن به عقیده و انتخابم به جای اینکه رابطشو با من ادامه بده ترجیح داده خودشو با این مساله که هر شب نگران منه خوشحال و راضی‌ نگه داره و حس کنه که خوب رابطمون به تنها چیزی که احتیاج داشته نگرانی بود. ببین، حداقل فکر میکردم تو یکی‌ منو خوب بشناسی و هیچوقت لازم نباشه این جمله رو برای تو به زبون بیارم ولی‌ همونطور که گفتم مثل اینکه من تمام این سالها تورو اشتباه شناختم یا اینکه اونقد از هم فاصله گرفتیم و عوض شدیم که دیگه حرف هم رو نمیفهمیم و حتی احساس هم رو هم درک نمی‌کنیم. بذار برات مساله رو باز کنم که من شاید خوشحال باشم از اینکه یکی‌ نگران من هست ولی‌ به شدت تنفر دارم از اینکه یکی‌ فکر کنه تنها کاری که از دستش برای رابطه با من بر میاد اینه که بخواد تو شرایط سخت بهم کمک کنه و کنارم باشه حداقل یادمه بارها مشابه این رو ازت شنیدم، و اینکه بذار خیالتو راحت کنم من زندگیم با ... خوبه و ما کنار هم خوشحال هستیم. حالا اگه رسالتت در مورد زندگی‌ من تموم شد بهتره دیگه نگران من نباشی‌ و به زندگیت با دوستای جدیدت بیشتر رسیدگی کنی‌”

یکی‌ به من بگه چه خاکی به سرم بریزم؟!؟!؟!!؟؟!؟؟!؟!؟!